Korolewicz Bolesław Piotr (1874–1942), lekarz-pułkownik wojska polskiego, legionista. Ur. w Krakowie 11 IX, syn Wincentego, zarządcy lasów, i Zofii Śmiałowskiej. Uczęszczał do gimnazjum w Krakowie i Bochni. Świadectwo dojrzałości uzyskał 8 VI 1896 r. w Gimnazjum Św. Jacka w Krakowie. W t. r. wpisał się na Wydział Lekarski UJ. W r. 1897 odbył półroczną ochotniczą służbę wojskową w 13 p. piechoty armii austriackiej, następnie kontynuował studia. Od r. 1903 pracował w klinice chorób wewnętrznych profesora E. Korczyńskiego jako koasystent kliniczny. W r. 1904 uzyskał K. tytuł doktora wszech nauk lekarskich i nadal pracował jako zastępca elewa i elew. Po śmierci Korczyńskiego kierownictwo kliniki objął W. Jaworski, U którego K. pracował od r. 1907 do 1910, jako asystent. W okresie tym ogłosił wspólnie z W. Jaworskim kilka prac naukowych (O krwotokach utajonych przewodu pokarmowego, „Przegl. Lek.” 1906; Opsoniny Wrighta. Ich badanie, technika i znaczenie kliniczne w schorzeniach gruźliczych, „Przegl. Lek.” 1909) i uzupełnił studia medyczne w zakładach anatomii patologicznej i rentgenologii. Rozwijał też praktykę prywatną, był lekarzem domowym Jacka Malczewskiego. Od r. 1910 poświęcił się całkowicie praktyce.
W l. 1914–5 jako lekarz wojskowy uczestniczył w wyprawie na Lublin i Dęblin oraz w ofensywie majowej 1915 (od Nidy do Dubna). Uzyskał wówczas odznaczenia austriackie. W grudniu 1915 r. przeniesiony został do Legionów Polskich i objął zakład sanitarny 3 Brygady. W l. 1916–8 był dowódcą dywizyjnego zakładu sanitarnego i zastępcą szefa sanitarnego przy Komendzie Legionów Polskich. W styczniu 1916 r. został mianowany kapitanem. Od lutego do maja 1918 r. K. przebywał w obozie dla internowanych legionistów w Talabor Falva i Huszt na Węgrzech i pełnił jednocześnie funkcje lekarza obozowego. Po zwolnieniu został skierowany do pracy w szpitalu garnizonowym w Krakowie. Po przewrocie krakowskim (31 X 1918) i po rezygnacji gen. Ludwika Dąbrowskiego (5 XI) K. przejął obowiązki komendanta szpitali krakowskich. Na przełomie 1918 i 1919 r. zorganizował na wezwanie generała T. Rozwadowskiego służbę sanitarną sztabu dowództwa armii «Wschód» i późniejszej 6 Armii. Brał następnie udział w walkach o Przemyśl i Lwów, a w okresie późniejszym pracował jako szef sanitarny dowództwa frontu galicyjsko-wołyńskiego i późniejszego frontu podolskiego (1919–21). Awansował w tym czasie do stopnia pułkownika.
Po wojnie, od r. 1921, po rozwiązaniu 6 Armii, mianowany został K. szefem sanitarnym przy dowództwie okręgu wojskowego w Przemyślu (X Korpus) i pozostawał tam do r. 1924, kiedy to przeniósł się do Krakowa do okręgowego szpitala wojskowego. Był odznaczony Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Legionowym, Krzyżem Niepodległości i in. W r. 1927 K. brał udział w organizacji międzynarodowego kongresu medycyny i farmacji wojskowej w Warszawie. W r. 1930 przeszedł w stan spoczynku i poświęcił się pracy lekarskiej i społecznej (był prezesem Związku Rezerwistów, działaczem Strzelca i Związku Przyjaciół Strzelca, członkiem Rady Miejskiej m. Krakowa, pracował też w Stowarzyszeniu Myśliwskim im. Św. Huberta i w Polskim Towarzystwie Wędkarskim). Z wybuchem wojny w r. 1939 zgłosił się do wojska, wkrótce jednak dostał się do niewoli niemieckiej wraz z generałem B. Mondem. Wypuszczony z obozu jenieckiego w listopadzie t. r. na podstawie przepisu konwencji genewskiej o lekarzach-jeńcach wojennych z przekroczonym 60 rokiem życia, spędził K. lata okupacji w Krakowie, jako lekarz szpitala Czerwonego Krzyża dla inwalidów wojennych przy ul. Skarbowej. Zmarł 18 I 1942 r. w Krakowie, w stanie bezżennym.
Łoza, Czy wiesz, kto to jest?; PSB, (Dąbrowski L.); – Chmiel A., Oswobodzenie Krakowa 31 października 1918 r. oraz Pachoński H., Historia Związku Uczestników Oswobodzenia Krakowa, Kr. 1929; Orłowski W., Nowaczyński J., Prof. W. Jaworski 1849–1924, W. 1924; – Skład Uniwersytetu Jagiellońskiego w półroczu zimowym, R. szk. 1906/7, Kr. 1906; – „Pol. Zbrojna” 1924 nr 57 s. 4; – Arch. Państw. w Kr.: rkp. Varia I. T. 966 (relacje uczestników konspiracji i przewrotu 31 X 1918 r.); Arch. UJ: S. II 520; – Dokumenty i materiały rodzinne, odpisy rozkazów wojskowych, dyplomy itp., udostępnione przez Jana Dorawskiego.
Jerzy Lisiewicz